Wisława Szymborska: „Pisanie życiorysu”,

Przedmiotem artykułu jest analiza wiersza Wisławy Szymborskiej Pisanie życiorysu, napisanego pod koniec lat 70., będącego refleksją nad pozornie prostym zdarzeniem wypełniania urzędowego formularza. Poprzez zestawianie nieprzystających do siebie detali oraz grę antynomiami i paradoksem polska poetka ukazuje proces redukowania jednostkowej biografii do bezosobowych urzędowych informacji, skłaniając czytelnika do refleksji nad relacją między autentycznością a formalnością, biografią intymną a oficjalną. Autorka stara się odpowiedzieć na pytanie, dlaczego wiersz ten, niewątpliwie nawiązujący do ówczesnych polskich realiów (m. in. do zjawiska cenzury i autocenzury), ma tak uniwersalną wymowę, że stał się jednym z najpopularniejszych utworów Szymborskiej na całym świecie. Analizuje Pisanie życiorysu również na tle jego zagranicznej i włoskiej recepcji, kładąc akcent nie tylko na jego związki z tradycją poetycką XX wieku, ale także na powinowactwa z techniką kolażu artystycznego i słownego, dobrze znaną surrealistom, z którymi Szymborska dzieli chęć odwrócenia perspektywy i zdobycia nowego, niespodziewanego sensu.

As part of a large collective work by the Jagiellonian University of Cracow dedicated to the analysis of significant works of Polish literature from the 13th century to the present day, the essay analyses a well-known poem by Wislawa Szymborska,"Writing A Résumé", also focusing on aspects of the reception of the poetess's work in Italy and abroad.